लक्ष्मण अर्याल - लघुकथा : विश्वास

चैत महिनाको आधारात मानिसहरू मस्त निद्रामा छन् | जंगे कनफट्टा हातमा गौरी गाईको सिङ (कतै कतै हरिणको सिङ पनि बजाउँछन् भन्ने पाइन्छ) बोकेर गाउँ पस्छ | हरेक घरमा गएर जंगे भट्याउँछ | भट्याउनु अघि बाजा बजाउँछ | बाजाको एकोहोरो आवाजले रातको सन्नाटा भंग हुन्छ |
...

मानिसहरू जंगेका सम्बन्धमा तर्क वितर्क गर्छन् | कोही भन्छन् – '' जंगे मसान खेलाउँछ |'' कोही भन्छन् – '' जंगेले रातमा बजाउने बाजा त मानिसको नलिखुट्टाको हड्डी हो |'' कोही त जंगेलाई ''मानिसको मासु खान्छ'' भन्ने संगीन आरोप पनि लगाउँछन् | कसैकसैले त यसो पनि भन्छन् – '' जंगे रातदेखि डराउँदैन तर रात जंगेबाट थर्कमान छ |'' मानिसको सोचाइमा जंगे अजंगको छ तर जे जे भए पनि जंगेप्रति मानिसको असीम विश्वास छ | जंगे घर बाँध्छ, आकाश बाँध्छ र पाताल बाँध्छ | जंगेको कर्मलाई मानिसहरू 'फेरी लगाएको' भन्छन् र जंगेलाई 'फेरीवाला' |
बिहानको भुकभुके उज्यालो हुनुभन्दा केही अगाडि जंगेले भट्याउँदा भट्याउँदै पृथ्वी थर्थराउँछिन् | गुंडमा बास बसेका चराहरू चिर्विराउन थाल्छन् | एउटा अनौठो चर्चराहटको आवाज सुन्छ जंगे | ''ए ! के हुन लागेको हो यो'' – जंगे आफैंसँग सोध्छ | ''मन्त्रमा त कुनै भुल भएन ?'' – जंगे एकछिन टोलाउँछ | कत्ति सोच्दा पनि जंगेलाई भुल गरें भन्ने लाग्दैन | मानिसहरू चिच्याएको, र बचाऊ ! बचाऊ !! भनेको आवाजले जंगे तर्सन्छ | कालो रातसँग लाप्पा खेल्दै महिनाभर डुल्ने जंगे आज भुकभुके उज्यालोसँग कामेको छ |
त्रासदी बोकेर आउँछ बिहान | ६ दशमलव ७ रेक्टर स्केलको भूकम्प आएको र त्यसले दुई तिहाइ घरहरू पूर्ण रूपमा ध्वस्त भएको खवर हावाको गतिमा फैलन्छ | जंगेले रातभर बाँधेका घरहरू पाताल बन्छन् |
हरेक वर्ष दुई पटक बाँधेर दु:खले पचास वर्षसम्म जोगाएका घरहरू पाताल भएको दृश्यले जंगे मर्माहत हुन्छ र मृत आमालाई पुकार्दै चिच्याउँछ –''आमा ! मैले मन्त्रमा गल्ति गरेको छैन |''