मुना मन सिग्देल - आलाप-जिन्दगीको

भग्नावशेषमा,

किचिएको चिच्याहट 
न ऊसले सुन्छ
न सुन्छ समयले

जिन्दगी
बेफिक्री जिउनेहरूको ताँतिमा
किचिने र चेप्टिने का लागि
न यो पृथ्वी घुम्न छोड्ला
न उदाउन छोड्लान् जूनतारा

ज़िन्दगी भित्र जिन्दगी
चित्कार गर्छ
समयले कोपरेर दुखेका
यी दूखाईहरूसँग
घाउहरूसँग

न सक्यो विज्ञानले
यी जम्मै दर्दहरुको किटाणु पत्ता लाउन
न सक्यो मापन गर्ने यन्त्र बनाउन
न सक्यो बनाउन निराकरणको ओखती नै

म कसरी नाप्न सकूँ
तिम्रो मनको गहिराई
कसरी बनाउँ निमेष
तिम्रो मनको फेदसम्म गाडिएको
यो मनलाई
मनका उद्वेगहरुलाई

उस्तै लास भित्र धुकुधुकु
कयौँ आत्माहरू
भोली मेरो चिहानसम्म आएर
निस्फीक्री समीक्षा गर्नेछन्
समयले खोपेको मेरो जिन्दगीका छिद्राहरु माथि
र, बगाउनेछन्
दुई थोपा आँसु पीडाकोर दर्दको

त्यतिबेला
न तिमि चिहान सम्म आऊनेछौ
न त त्यो आवाज सुन्ने छौ

तिमी त युद्ध जितेको मान्छे
रमाइरहनेछौ
धुमधाम बिजय को जुलूसमा
अनेकौँ रँग पोतिएका
ख़ुशीका आफ्नै सुन्दर ब्यानरहरुमा

तर
के तिम्रो आयू नाप्लान् ती ब्यानरहरुले